‌ماده واحده – سازمان تأمین اجتماعی مکلف است با استفاده از مقررات عام قانون تأمین اجتماعی صاحبان حرف و مشاغل آزاد را به صورت‌اختیاری در برابر تمام یا قسمتی از مزایای قانون تأمین اجتماعی بیمه نماید چگونگی انجام بیمه و نرخ حق بیمه و همچنین میزان مزایای مربوط به‌موجب آیین‌نامه‌ای خواهد بود که به تصویب هیأت دولت خواهد رسید.
‌تبصره 1 – بیمه شده مختار است که سطح درآمد ماهانه خود را که مبنای پرداخت حق بیمه قرار می‌گیرد بین حداقل و حداکثر دستمزد قانونی‌انتخاب نماید.
‌تبصره 2 – از تاریخ تصویب این قانون مفاد بند و تبصره 3 ماده 4 قانون و همچنین آیین‌نامه مربوط ملغی می‌گردد.
‌تبصره 3 – کلیه اتباع ایرانی اعم از شاغل یا غیر شاغل در فعالیتهای مختلف در خارج از کشور که بیمه آنان با مقررات قانون تأمین اجتماعی و‌تغییرات بعدی آن مغایرت نداشته باشد می‌توانند به طور اختیاری مشمول این قانون و آیین‌نامه‌های مربوط قرار گیرند، مشروط بر این که بیمه شده حق‌بیمه خود را به طور منظم پرداخت نماید، بدیهی است سازمان در مورد این قبیل بیمه‌شدگان مانند سایر بیمه‌شدگان داخل کشور مکلف به ارائه خدمات‌و انجام تعهدات قانونی بر اساس آیین‌نامه و مقررات مربوط در ایران خواهد بود.
‌قانون فوق مشتمل بر ماده واحده و سه تبصره در جلسه روز یکشنبه سی‌ام شهریور ماه یک هزار و سیصد و شصت و پنج مجلس شورای اسلامی‌تصویب و در تاریخ 1365.7.3 به تأیید شورای نگهبان رسیده است.